Şu an kimbilir kaç yüz herif sırf çiftleşmek uğruna yanındaki hatuna seni seviyorum diyor... Ve kimbilir kaç adam o an gerçekten seni seviyorum demek istediği kadını hayal ediyor...
Benim gibi kaç adam var o kadın çok uzaklardayken, yanındaymış hissi için üstüste kadehleri deviren... Yutkunan.. Ağzının içinde dilinin büyüdüğünü hissederek 'oğlum düpedüz sarhoşsun sus' diye kendikendine telkinde bulunan.. Geceyarısı eve girdiğinde gözleri onu arayan.. Bulamadığını farkettiğinde son bir kadehi balkonda deviren kaç adam var kimbilir...
Ve bunca yalnız ve mutsuz insan varken, dünyanın yaşanabilir olduğu savı ne kadar gerçekçidir diye geçirir aklından...
Yağmur başlamıştır...
Taksici;
- Senin mutsuzluğa alıştığını görüyorum... Bu kalıcı olabilir dikkat et...
Adam;
- Ben aşkı bulamadığımdan mutsuz olabilirim.. Ama bu bile, bulduğunu sanıp, hayatını bir hayale adamaktan iyi değil midir sence?
Taksi yavaşlar.. Durur... Taksici adama bakar...
- An gelir, bir yanılgıya tutunmak bile, hayatı yaşanabilir kılmaya yetebilir... Ama bununla yüzleşmek zorunda mıyım sence?
Düşünür...
Uzun bir sessizliğin ardından...
- Haklısın.. der...
- Ben yalanlara inanmak istemediğimden olsa gerek... Mutsuzluğuma partner arıyorum belkide... Keşke yalanlara senin kadar içten sarılabilsem...
Ama olmuyor.. Benim de sorunum bu muhtemelen... Anla işte....
